Korzenie krwawego pogromu

Pamiętacie Maciusia z Jazdy? No pewnie, że tak. A jeśli nawet jakiś rodzynek się znajdzie, który nie wie o czym piszę, to lepiej niech siedzi cicho i się nie przyznaje, bo wstyd będzie na całą wieś!

Nasz Maciuś, to jak dla mnie przede wszystkim Wielki Nieobecny tegorocznego Marszu Niepodległości. Czekałam na jego pojawienie się na próżno. Ale żeby z tego powodu mi, i mnie podobnym, nie było smutno, powstał „dodatek dla fanów” w postaci Jazdy 2. Korzenie krwawego pogromu (taka swoista wersja reżyserska). Dowiadujemy się z niej m.in. skąd się wzięły mordercze upodobania chłopaka i dociera do nas, że w sumie to mógł mieć jeszcze większe odchyły niż miał (dlaczego, musicie doczytać sami). Bo z takimi genami, to…

Samego Maciusia jest tutaj jednak niewiele, jego kombajniany wyczyn staje się tylko punktem wyjścia, do snucia nieco innej historii. Nasz niepoprawny politycznie autor zabiera nas bowiem tam, gdzie nigdy nie chcielibyśmy się znaleźć, czyli do sypialni „najważniejszej” osoby w państwie i zmusza nas byśmy oglądali rzeczy, o których nawet 100 lat agresywnej terapii nie pomoże nam zapomnieć. Wbrew temu czego moglibyśmy się spodziewać, tym razem nie jest krwawo i flaki nie przyklejają się do ścian. Obrzydza nas coś zupełnie innego. Jako czytelnik czuję się wręcz sponiewierana. To był gwałt na mojej wyobraźni i aż mnie trzepie na samo wspomnienie jednego konkretnego obrazu, który pojawił się w mojej głowie! Nie będę ukrywać, że w tym wypadku, drgawki plus odruch wymiotny wyrażają więcej niż tysiąc słów. Żałowałam, że nie mam pod ręką znieczulającego wina. Mogłoby być nawet to, które sączą z zadowoleniem główni bohaterowie….

Podziwiam za odwagę. Za otwarte nabijanie się z ludzi, którzy może i mają władzę, ale którym los ewidentnie poskąpił poczucia humoru i dystansu do siebie. A tak na marginesie to myślę, że można by napisać coś więcej o tym kocie. Bo temat wdzięczny i dobrze rokuje.