Sen

Nie wiem co to, ale weszło mi do głowy i zaczęło wiercić i wiercić, więc to wydłubałam i wrzuciłam tutaj.

Stoisz na skrzyżowaniu tuneli, w bladym zimnie jarzeniówek. I już wiesz: to jest właśnie miejsce, w którym zacznie się kiedyś koniec wszystkiego. W krótkim napięciu, w skurczu między słowami. W pauzie, która zdaje się ciągnąć w nieskończoność, gdy uświadamiasz sobie, jak szybko trawi cię ta cisza.
Tkwi w niej coś złowrogiego, jakieś ponure oczekiwanie. Na to, że ktoś tu się wprowadzi. Do tej ostatniej, surowej cegły przeżartej wilgocią i grzybem, do każdej najmniejszej rany, którą próbowałaś ukryć pod łuszczącą się farbą. Do tego żywego grobu, którym stał się twój dom, odkąd okazało się, że nad nim rozrasta się inna rzeczywistość. Ten „prawdziwy”, ale nie TWÓJ świat. Nie znasz go. I nie chcesz żeby on poznawał ciebie. Nie możesz ICH tutaj wpuścić!